“අම්මෝ, මේ හැමදෙයක්ම දැන්ම උඹට කියන්න බෑ. අපි කොහොමද දන්නෙ හෙට උදේ වෙනකොට උඹ අපි ගැන මොනව පතුරල තියෙයිද කියල.” සතිස් සිනාසෙමින් හාස්‍යය මුසු අයුරින් පැවසුවද එය විහිළුවක් නොවන බව වටහාගත් ආකාශ් තවදුරටත් ඒ පිළිබදව නොවිමසුවේය.

කෙසේ වූවද ඉහත සිදුවීම සිදු වූ දිනයේ සිට සතිස් හා ආකාශ් සමීප මිතුරන් බවට පත්විය. සතිස්ගේ නිවසට ආකාශ්ට නිරන්තරයෙන් ඇරයුම් ලැබුණු අතර සමහර දිනවල ආකාශ් නවාතැන් ගත්තේ සිය බෝඩිමේ නොව සතිස්ගේ නිවසෙහිය. එපමණක් නොව කොළඹ වෙසෙන කාලය තුළ ආකාශ්ට පාවිච්චි කිරීමට තම නිවසේ ඇති යතුරු පැදියක් ලබා දීමටද සතිස් කටයුතු කළේය.

මෙවැනි සිදුවීම් සමග කාලය ගතවන විට සතිස්ගේ හා සුරේෂ්ගේ විනෝදාංශයන් හා ක්‍රියාවන් බොහෝමයක් ආකාශ් දැන ගත්තේය. එපමණක් නොව ඔවුන් පාවිච්චි කරන විවිධ පරිගණක යෙදවුම් පවා ආකාශ් උගත්තේය. නමුත් එම විෂය කෙරෙහි ඔහුගේ සිතෙහි එතරම් උනන්දුවක් නොවිය. එසේ වූවද එමගින් කළ හැකි විවිධාකාර වූ වංචනික හා වංචනික නොවන ක්‍රියාවන් නම් ආකාශ්ගේ සිත් ගත්තේය. ඊට හේතුව වූයේ සතිස්ගේ හා සුරේෂ්ගේ පරිගණක විජ්ජාවන් දෙස නීතිමය ඇසකින් බැලූ විට තත්වය කුමක් වූවද මෙවැනි දේවල් කළ හැක්කේ තොරතුරු තාක්ෂණික ක්ෂේත්‍රයේ කෙළ පැමිණි විශාරදයන්ට පමණක් බව හෙතෙම අවබෝධ කරගෙන සිටීමයි.

මේ සියල්ලටම වඩා ඔහු මවිත වූයේ ඔවුන් විනෝදාංශයක් ලෙස සිදුකරන එක්තරා ක්‍රියාවක් පිළිබදව ඇසූ විටය. රේඩාර් උපකරණය භාවිතා කර පොලිස් හා හමුදා වැනි ආරක්ෂක අංශ වල පණිවිඩ හුවමාරු සිදුවන සංඛ්‍යාත වලට සිය උපකරණ සුසර කර එම අංශ වල රහසිගත පණිවිඩ වලට සවන්දීම අතිශයින්ම භයානක කටයුත්තකි. නමුත් සතිස්ට හා සුරේෂ්ට එය විනෝදය ගෙන දෙන්නක් විය. ආකාශ්ගේ අදහස වූයේ මෙවැනි නීති විරෝධි නවීන උපකරණයක් නිවස තුළ තබා ගැනීම පවා අන්තරාදායක බවයි.

“උඹ හිතන්නෙ අපි මේ පොලිස්කාරයන්ගෙ කතා අහන්නෙ ආතල් එකට කියලද?” ආකාශගේ අනතුරු ඇගවීමට පිළිතුරු වශයෙන් සුරේෂ් කීවේය.

“මචං, අපි කරන මොකක් හරි වීරක්‍රියාවක් නිකමට හරි පොලීසියට මාට්ටු වුණොත් උන්ගේ සමහර පණිවිඩ අපිට මේකෙන් දැනගන්න පුළුවන්. තව මේ පැත්ත හොල්ලගෙන ඉන්න මැර අයියල පොලීසිය අල්ලන්න යනකොට කතාකරන පණිවිඩ එහෙම අහන්න පුළුවන්. අපිත් ඉතින් උනගේ පොඩි පොඩි කොන්තරාත්තු අදිනවනෙ. ඉතින් හැමදෙයක්ම දැනගෙන ඉන්න ඕනෙ.

කිවයුත්තක් සිතාගත නොහැකි වූ ආකාශ් මුනිවත රැක්කේය. මිනිස් සමාජයේ ශිෂ්ඨ බව රකින නීතිමය රාමුවෙන් පිට පැන්නද සිය මිතුරන් දෙදෙනාගේ ක්‍රියාකරකම් පිළිබදව ඔහු තුළ ඇති වූයේ පුදුමයකි.

“උඹලට කොහෙන්ද බං මේ රජ භාණ්ඩෙ හම්බ වුණේ?” රේඩාර් උපකරණය අසලට ගොස් එය පරීක්ෂා කිරීම පිණිස බිම හිදගත් ආකාශ් මද නිහැඩියාවකට පසුව ඇසුවේය.

“මුගෙ තාත්ත ලවා පන්නපුව තමයි ඉතින්.” සතිස්ව පෙන්වමින් කට කොනකින් සිනාසෙමින් සුරේෂ් කීවේය.

සතිස්ගේ පියා කිසියම් රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවක ඉහළ තනතුරක් දැරූ බව ආකාශ් දැන සිටියද එය කුමක්දැයි එදින සතිස් පවසන තුරුම හෙතෙම දැන නොසිටියේය. සතිස්ගේ පියා ශ්‍රී ලංකා වරාය දෙපාර්තමේන්තුවේ රේගුව සතු භාණ්ඩාගාරයේ ප්‍රධාන පරිපාලන නිලධාරියෙකු විය. මෙම වටිනා රේඩාර් උපකරණය ඔහුට ලැබී ඇත්තේ සිය පියාගේ ඉහළ තනතුර සතු වරප්‍රසාද හා බලය පිහිටෙනි. ශ්‍රී ලංකාවේ සිවිල් යුද්ධය පැවති කාල වකවානුවේ යුධ කටයුතු සදහා මෙවැනි උපකරණ කිහිපයක් එක්සත් ජනපදයෙන් ආනයනය කළද විවිධාකාර හේතූන් මත ඒවා ලැබීමට ප්‍රමාද විය. එනම් එම උපකරණ ලංකාවට ලැබී තිබුණේ යුද්ධය නිම වී සති කිහිපයකට පසුවය. එම නිසා ඒවායින් කිහිපයක් පමණක් ආරක්ෂක අංශ වලට බෙදා දී ඉතිරිය ආපසු නිෂ්පාදකයාට යැවීමට තීරණය විය. මේ පිළිබද ආරංචි වූ විගසම වහාම ක්‍රියාත්මක වූ සතිස් සිය පියාගේ මාර්ගයෙන් ආපසු යැවීමට සූදානම් කර තිබූ රේඩාර් උපකරණ වලින් එකක් රේගුවේ භාණ්ඩාගාරයෙන් අතුරුදහන් කළේය.

“මේක සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට පාවිච්චි කරන්න දෙන්නෙ නැති හින්ද පැන්නුවට පස්සෙ ප්‍රශ්නයක් වුණේ නැද්ද?” සතිස්ගේ කතාවට සාවධානව ඇහුම්කන් දුන් ආකාශ් ඇසුවේය.

“නෑ බං. එහෙම මුකුත්ම අවුලක් ගියෙ නෑ. ඒ කාලෙ යුද්ධෙ ඉවර වෙච්ච අලුතනෙ. ඉතින් මේ වගේ පොඩි දේවල් ගැන වැඩිය කවුරුවත් හොයන්න ගියෙ නෑ.”

* * *

මේ අයුරින් සතිස්ගේ දක්ෂතාවයන් මිතුදම ඇරඹුණු දිනයේ සිටම ආකාශ්ට දක්නට ලැබුණද ආකාශ් සතු උපකරණ අලුත්වැඩියා කිරීමේ කාර්මික කුසලතාවය සතිස් අවබෝධ කරගත්තේ විශ්ව විද්‍යාලයේ දෙවන වසරේ අඩක් ගෙවීමෙන්ද අනතුරුවය.

“උඹට තිබ්බෙ මෙහෙ ඉගෙන ගන්න නෙමෙයි. කටුබැද්දෙ යන්න.” සිය නිවසෙහි වූ විදුලි මෝටරයකින් ක්‍රියාකරන උපකරණයක් අලුත්වැඩියා කිරීමට ආකාශ් දැක්වූ කුසලතාවය දුටු සතිස් කීවේය.

“එහේ යන්න කෝ බං ලකුණු? අනික සිවිල් ඉන්ජිනියරින් නම් මට එච්චරය සෙට් නෑ බං.”

ආකාශ්ගේ පිළිතුරට සවන්දෙන බවක් පෙන්නුවද ඒ මොහොතෙහි සතිස්ගේ සිතෙහි ඇති වූයේ අලුත්ම අදහසකි. ආකාශ් සතු මෙම දක්ෂතාවය මූල්‍යමය වශයෙන් ඉතා වටිනා එකක් බව ඔහුට හැගුණි. ඔහුගේ දෘෂ්ඨි කෝණයෙන් බැලූ විට මෙය පහසුවෙන් මුදල් සොයා ගත හැකි දක්ෂතාවයකි. සැබවින්ම සතිස්ට එවෙලෙහි පහළ වූ සිතුවිල්ල තම ජීවිතයේ හැරුම් ලක්ෂ්‍යයක් වන බව ආකාශ් සිහිනෙන්වත් නොසිතුවේය.

එදින සවස සතිස්, තමා හා සුරේෂ් සමග රාත්‍රී සමාජ ශාලාවට එන මෙන් ආකාශ්ට ආරාධනා කළේය.

“අනේ මචං, මට කම්මැලියි බං. උඹ දන්නවනෙ, මං ඔය මගුලෙ රිංගන්න එච්චර කැමති නෑ කියල.” ආරධනාව ප්‍රතික්ෂේප කරමින් ආකාශ් කීවේය.

ඔහු මීට පෙර දෙවතාවක් පමණ සතිස් සමග රාත්‍රී සමාජ ශාලාවට ගොස් ඇත. යහමින් මුදල් ඇති ඉහළ පන්තියේ යැයි හදුන්වාගත් මිනිසුන් ගැවසෙන ස්ථානයක් වන මෙය මධුවිත, සූදුව, නැටුම් ගැයුම්, හා සුරූපි ලලනාවන්ගෙන් පහස ලැබූ ස්ථානයක් වූවද ආකාශ් මෙම විනෝදකාමී ලෝකයට එතරම් කැමැත්තක් නොදැක්වීය. ඊට හේතුව ඔහු බයාදු හෝ සබකෝලයෙන් යුතු පුද්ගලයෙකු වීම නොව ස්වභාවයෙන්ම නිහඩතාවය හා හුදෙකලාව ප්‍රිය කළ සමාජශීලි අයෙකු නොවීමයි.

“අපි මේ පිස්සු කෙලින්න යනව නෙමෙයි බං. උඹේ ඔය පුස්කන්න දාල තියෙන ඔළුවෙන් පොඩි වැඩක් ගන්නයි හදන්නෙ.”

“ඒ කිව්වෙ?”

“තමුසෙට ඔය පොඩි පොඩි බඩු හදන්න පුළුවන් එකෙන් ගාණක් හම්බකර ගත්තොත් නරකද?”

“ගාණක් හම්බ කරගන්න?” මොකෝ, ජැක් පොට් එකවත් කැඩිලද?” ආකාශ් සිනාසෙමින් ඇසුවේ කාර්මික ශිල්පියෙකුට මුදල් උපයාගත හැකි විදියක් ඔහු දන්නා තරමින් සමාජ ශාලාවක් තුළ නොවූ නිසාය.

“මේ, වැඩ හොයල දෙන එක මං බලාගන්නම්. උඹ රෑ හත වෙද්දි යන්න ලෑස්ති වෙලා හිටපංකො. එච්චරයි.”

සිය මිතුරාගේ පෙරැත්ත නිසාම සමාජ ශාලාවට යාමට සතිස් එකග විය. සතිස්ගේ මෝටර් රථයෙන් ඔවුන් එහි ළගා වන විට රාත්‍රී හතහමාරට ආසන්න විය. ගාලු මුවදොර ආසන්නයේ මනරම් වටපිටාවක පිහිටා තිබූ මෙම සමාජ ශාලාවට පැමිණෙන පුද්ගලයන්ගේ වත්කම් පිළිබදව සුළු ඉගියක් එහි නවතා තිබූ වාහන වලින් පෙන්නුම් කළ අතර ආකාශ් බෙහෙවින් අගය කළ සතිස්ගේ නවීන මෝටර් රථය පවා මෙහි ඇති වාහන සමග සැසදූ විට එතරම් වැදගත්කමක් නැති එකක් සේ පෙනුණි.

එය සමාජ ශාලව තුළ වැඩිපුර සෙනග ගැවසුණු දිනයකි. මේ හේතුවෙන් සතිස්ට හා සුරේෂ්ට අතට අත දෙන පිරිසද වැඩි විය. කෙසේ හෝ මිනිත්තු පහළොවකට පමණ පසුව ඔවුන් නැටුම් ගැයුම් වලින් තොර වූ ගොඩනැගිල්ලේ තෙවන මහලට පැමිණියෝය.