වෛද්‍ය විදුර අමුත්තාගේ කතාව නිහඩව අසා සිටියේය. මොහු තමාගේ වැඩසටහන් නරඹා තිබීමත්, තමාව අගය කිරීමත් හේතුවෙන් විදුරට තමා පිළිබදව තෘප්තිමත් ආඩම්බරයක් ඇති විය.

“තැන්ක් යූ. මං කරන වැඩ වලට වැඩිපුර එන්නෙ ගල් මුල්. ඔයා වගේ ටික දෙනෙක් තමයි මේ දේවල් අගේ කරන්නෙ.”

“අනිත් දේ තමයි මං වගේ කෙනෙක් හම්බ වුණා කියල කාටවත් කියන්න එපා.”

“ඇයි ඒ?” මට ඔයාගෙ මූණ පේන්නෙ නැති නිසා මං මේ ගැන කාටවත් කිව්වට ඔයා කවුද කියල දැනගන්න බෑනෙ.”

“ඒක හරි. ඒත් ඩොක්ටර් වගේ කෙනෙක් එකපාරටම ප්‍රසිද්ධියේ මෙහෙම දෙයක් කිව්වොත් අර කට්ටඩි හොරු ටික උඩ යනවා. ඊට පස්සෙ උන් කියයි ඩොක්ටර්ම පරාජය භාර ගත්ත කියල. එහෙම වුණොත් ඩොක්ටර් මෙච්චර කල් ගොඩනගපු දේවල් වල වටිනාකමක් නැතුව යනව. මං කිව්වනෙ. මට ඕනෙ ඩොක්ටර් ඉන්න අන්තගාමී මතය වෙනස් කරන්න විතරයි. නැතුව කරන වැඩ ටික නතර කරන්නවත් ඩොක්ටර්ට චැලේන්ජ් කරන්නවත් නෙමෙයි.”

වෛද්‍ය විදුර නැවත සිය හඩ අවදි කළේ සුළු මොහොතක් කල්පනා කිරීමෙන් අනතුරුවය.

“හරි, ඔයාගෙ ඉල්ලීම් ඔක්කොටම මං එකගයි.”

“එහෙනම් ඩොක්ටර් අපි වැඩේ පටන්ගමු. මගේ ස්පීඩ් එක නම් ඔයා දැන් දැක්කනෙ. මං යන වෙලාවටත් ආපහු ස්පීඩ් එක පෙන්නන්නම්. මුලින්ම මං ඩොක්ටර් මීඩියා වල දීපු චැලේන්ජ් එක ටිකක් වෙනස් විදියට කරල පෙන්නන්නම්. අර සල්ලි කොලේක අංක ටික කියන්න කිව්වෙ. අන්න ඒක.”

“ඔයාට අනුන්ගෙ හිත් කියවන්නත් පුළුවන්ද?”

“නෑ ඩොක්ටර්. ඒක නම් මට බෑ. මං කියන්නෙ මෙහෙමයි. අර අතන වංගුවක් එක්ක කාර් එකක් නවත්තල තියෙන්නෙ. මං දැන් එතනට යනවා.” අමුත්තා පැවසුවේ තරමක් ඈතින් නවත්වා තිබූ වාහනයක් පෙන්වමිනි.

“මං එතනට ගියාට පස්සෙ ඩොක්ටර් පර්ස් එකේ තියෙන මොකක් හරි නෝට්ටුවක් ගන්න. ඊට පස්සෙ ඩොක්ටර්ට විතරක් ඇහෙන විදියට ඒකෙ තියෙන අංක ටික පිළිවෙලට කියාගෙන යන්න. මං අතන ඉදන් ඩොක්ටර් කියන එක අහගෙන අංක ටික මගේ ෆොන් එකේ සේව් කරගන්නම්. මෙතන ඉදන් එතන්ට මීටර් සීයක් විතර තියෙනව. කොහොමත් සාමාන්‍යය මනුස්සයෙකුට හිමින් කියන දෙයක් ඔච්චර දුර ඇහෙන්නෙ නෑනෙ.”

“ඒක ඉවර වුණාට පස්සෙ ඩොක්ටර් පර්ස් එකේ තියෙන තව සල්ලි කොළයක් අතට ගන්න. ඊට පස්සෙ ඒක දිග ඇරල ඉලක්කම් තියෙන පැත්ත මට පේන්න අල්ලගන්න. ඒකෙ තියෙන ඉලක්කම් ටිකත් මං අතන ඉදන්ම කියවල ෆෝන් එකට සේව් කර ගන්නම්. ඒ විදිය හොදයි නේද?”

විදුරගේ සිත විස්මයෙන් ඇලලී ගියේය. මෙලොව කිසිදු මිනිසෙකුට ලැබිය නොහැකි අන්දමේ අත්දැකීමක් ලැබීමට ඔහුට අවස්ථාව හිමි වී ඇත. සැබවින්ම එම අත්දැකීම විදගැනීමට ඔහු තුල ඇති වූයේ උනන්දුවකි.

“ඔව්. ඒ විදිය හොදයි.”

“හරි. එහෙනම් මං දැන් අතනට ගිහින් අතක් උස්සන්නම්. ඊට පස්සෙ ඩොක්ටර් වැඩේ පටන් ගන්න.”

එසේ පැවසූ අමුත්තා මීලග නිමේෂයේදී සිටි තැනින් අතුරුදහන් වී ඈතින් පෙනෙන වාහනය ළග පෙනී සිටියේය. සැබවින්ම සිදුවූයේ එක් තැනකින් අතුරුදහන් වී තවත් තැනකින් මතු වුණා නොව අමුත්තා අධික වේගයකින් එතැනට ගමන් කිරීමයි. මොහුගේ වේගය තමාගේ පියවී ඇසට හසු කර ගැනීම අපහසු බව වෛද්‍ය විදුර වටහා ගත්තේය.

අද්භූත අමුත්තා අතක් ඔසවා තමන් සූදානම් බව පැවසීය. එම සංඥාවට අනුව විදුර තමාගේ මුදල් පසුම්බියෙන් නෝට්ටුවක් ගෙන එහි වූ අංක තමාට පමණක් ඇසෙන පරිදි සෙමින් කියවාගෙන ගියේය. ඉන්පසුව තවත් නෝට්ටුවක් අතට ගත් විදුර එය අංක මුද්‍රණය කර ඇති පැත්ත අමුත්තා සිටි දිශාවට හැරවුයේය. ඔහු ජංගම දුරකතනයක එම අංකය සටහන් කරගන්නා බව පෙනුණි. මීලග මොහොතේ අතක් එසවූ අමුත්තා තමා එය අවසන් කළ බව සංඥා කළේය. ඒ අනුව විදුර නෝට්ටු දෙකම කලිසම් සාක්කුවක දමා ගත්තේය.

ඉන්පසුව නැවතත් අධික වේගයෙන් චලනය වූ අද්භූත අමුත්තා නැවතත් විදුරට අඩි කිහිපයක් ඉදිරියෙන් මතු විය.

“හරි ඩොක්ටර්, මං එහෙනම් කොළ දෙකේ අංක ටික කියන්නද?”

“හරි, කියන්න බලන්න.” පැවසූ වෛද්‍ය විදුර නෝට්ටු දෙක නැවතත් කලිසම් සාක්කුවෙන් පිටතට ගෙන එහි ඉලක්කම් තමාට පමණක් පෙනෙන පරිදි හරවා ගත්තේය. අද්භූත අමුත්තා නිසැකවම එම අංක නිවැරදිව පවසන බව විදුර අනුමාන කළේය. නමුත් එය අත්දැකීමෙන්ම විද ගැනීමට ඔහු තුල දැඩි උවමනාවක් ඇති විය.

“ඩොක්ටර් කටින් කියපු නොම්බරේ තමයි හැට හතරයි හතලිස් හතයි පනස් තුන. මට පෙන්නපු එක තිස්පහයි විසි හයයි අසූ දෙක. හරි නේද?”

වෛද්‍ය විදුරගේ මුවි භාගෙට විවර විය. අමුත්තා පැවසූ එකදු අංකයක් හෝ වැරදි නොවිය. ඔහු ඒ අංක සියල්ලම නිවැරදිවම කීවේය. තමා විවෘතව කළ අභියෝගය තරමක් වෙනස් ආකාරයකට වූවද මේ අද්භූත අමුත්තා සම්පූර්ණයෙන්ම ජයගෙන තිබුණි. මෙතෙක් කාලයක් සාමාජය තුල ප්‍රචලිත කිරීමට වෙහෙසුනු වෛද්‍ය විදුර දැරූ මතයන් සියල්ල ඔහුගේ දෑස් ඉදිරිපිටම සුණු විසුනු විය.

වෛද්‍යවරයා තුෂ්ණිම්භූත වී කිසිවක් කතා කර ගැනීමට නොහැකිව සිටිනු දුටු අමුත්තා සිය හඩ අවදි කළේය.

“ඩොක්ටර්ට මොකද හිතෙන්නෙ මේ ගැන?”

“මට හිතාගන්නවත් බෑ. මට නම් හිතෙන්නෙම ඔයා මනුස්සයෙක් නෙමෙයි කියල.”

“මං හිතනව ඩොක්ටර් හිටපු අන්තගාමී මතය මට වෙනස් කරන්න පුළුවන් වුණා කියල?”

“මෙහෙම දෙයක් ඇස් දෙකට දකින්න තරම් මං වාසනාවන්ත වුණා. හැබැයි මට දැන් මං ගැන පොඩි ලැජ්ජාවකුත් තියෙනව. මීඩියා වල මං කියපු දේවල් ගැන.”

“අයියෝ… ඒ ගැන දුක්වෙන්න එපා ඩොක්ටර්. මං ආයෙත් කියන්නෙ ඩොක්ටර් කරන්නෙ ලොකු සමාජ සේවයක්. ඒ දේවල් දිගටම ඒ විදියටම කරන්න. මොකද අමු බොරු කරල මිනිස්සුන්ගෙ සල්ලි වංචා කරන හොරු ටික සුද්ද වෙන්න ඕනෙ. මමත් වෙලාව තියෙන විදියට ඩොක්ටර්ගෙ ප්‍රෝග්‍රෑම්ස් බලනවා.”

“ඇත්තටම ඔයා මට මේ දේවල් පෙන්නුවේ මගේ මතය වෙනස් කරන්නද?”

“ඔව් ඩොක්ටර්. ඔයාගෙ ප්‍රෝග්‍රෑම්ස් වලින් මං සමහර දේවල් ඉගෙන ගෙන තියෙනව. ඉතින් මේ කරපු වැඩේ ඒකට කරපු කළගුණ සැලකීමක් කියල හිතන්නකො.”

“හරි. අනිත් එක මට හරි ආසයි ඔයත් එක්ක මේ දේවල් ගැන වැඩිපුර ටිකක් කතා කරන්න. ඒ හින්ද ආපහු දවසක මේ ගැන කතා කරන්න මාව හම්බවෙන්න එන්න පුළුවන්ද?”

“මෙහෙමයි ඩොක්ටර්. මේක මට හම්බවෙච්ච විදිය ගැන නම් මටත් හරියටම අදහසක් නෑ. මං හිතන විදියට මේකට ඒලියන්ස්ලගේ මොකක් හරි සම්බන්ධයක් තියෙනව. ඒත් ඉතින් ඒක විස්තර කරල කියන්න නම් මං දන්නෙ නෑ. මං ඒක ගැන හරියට දැනගත්තොත්… ඒක කියන්න පුළුවන් එකක් නම් මං ආපහු ඩොක්ටර්ව හම්බවෙන්න එන්නම්. එහෙම නැතුව නම් මට වෙන කියන්න දෙයක් නෑ.”

“ඒ කියන්නෙ බොහෝ දුරට අපි ආපහු මේ විදියට හම්බවෙන එකක් නෑ නේද?”

“ඔව්, මොකද එකම කෙනෙක්ව දිගටම හම්බවෙන්න එන එක මගේ ප්‍රයිවසි එකටත් හොද නෑ.”

විදුර දීර්ඝ සුසුමක් හෙලුවේය. තමාට ලැබුණු වටිනා අවස්ථාවක් මග හැරී යන බවක් ඔහුට දැනුණි.

“ම්…. ඒකත් එහෙමද? එහෙනම් මට අඩුම තරමින් ඔයාට තෑන්ක්ස් කරන විදියක්වත් කියන්න. මේ දේවල් පෙන්නුවට.”

“එහෙම විශේෂෙන් තෑන්ක්ස් කරන්න ඕනෙ නෑ. අපියි රටක් විදියට ඩොක්ටර්ට තෑන්ක්ස් කරන්න ඕනෙ මේ කරන දේවල් වලට. ඉතින් මට පුළුවන් විදියට තමයි මං මේ ඒක කළේ. එහෙනම් ඩොක්ටර්, මම දැන් යන්නද?”

“හරි. හැබැයි යන්න කලින් මං පොඩි ඉල්ලීමක් කරනවා. පුළුවන් නම් මේ ගැන වැඩිපුර කතා කරන්න ආපහු මාව හම්බවෙන්න එන්න. මට ඔයා කවුද කියල දැනගන්න කිසිම ඕනකමක් නෑ. ඔයා කියපු ඒලියන්ස්ල ගැනයි මට දැනගන්න ආස. ඒ හින්ද ඒ ගැන තව පාරක් හිතල බලන්න.”

“ඕකේ ඩොක්ටර්. මං ඒ ගැන හිතල බලන්නම්. එහෙනම් මං යන්නම් ඩොක්ටර්. මං දැන් යනකොටත් මගේ ස්පීඩ් එක පාවිච්චි කරල තමයි යන්නෙ. අතන වංගුවට ගිය ගමන් මං උඩට පයිනවා. සමහර විට මං උඩින් යනව ඔයාට පෙනෙයි.”

“හොදයි. ඔයා මට පෙන්නපු හැමදේටම තැනක් යූ. ඒ වගේම පරිස්සමෙන් කල්පනාවෙන් වැඩ කරන්න. පුළුවන් නම් ඔයාට තියෙන ඔය හැකියා වලින් මිනිස්සුන්ට උදව් කරන්න බලන්න. ගුඩ් ලක්.”

“තැනක් යූ ඩොක්ටර්. ඔයාටත් ගුඩ් ලක්. අර හොරු අල්ලන වැඩ දිගටම කරන්න. එහෙනම් මං ගියා.”

එසේ පැවසූ අද්භූත අමුත්තා මීලග මොහොතේදී අධික වේගයකින් එතැනින් අතුරුදහන් විය. වෛද්‍ය විදුර ඉදිරියෙන් ඇති වංගුව දෙස සැලකිල්ලෙන් බලා සිටි නිසා නිමේෂයක් වැනි සුළු කාලයක් තුල සෙවණැල්ලක් වැනි ඡායාවක් ඉහළට විසි වෙනු දුටුවේය. ඒ දෙස සැලකිල්ලෙන් බලා නොසිටියා නම් ඔහුට කිසිසේත්ම එය හසු නොවනු ඇත.

ඉක්මණින් අඩි දෙක තුනක් ඉදිරියට දිව ගිය වෛද්‍ය විදුර අහස දෙස බැලුවේ අද්භූත අමුත්තාව දැකීමටය. නමුත් ඒ වන විටත් ඔහු අනන්ත වූ අවකාශය තුල අතුරුදහන්ව ගොස් සිටියේය.

එය ඉතා හොදින් තරු පෑයූ පැහැදිලි අහසක් සහිත දවසක් විය. ගණන් කළ නොහැකි තරම් පෙනෙන තරු දෙස බලා සිටි ඔහුට ඔහුගේ අතීතය මෙනෙහි විය. අන්ත භෞතිකවාදියෙකු ලෙස හැසිරුනු තමන් ප්‍රසිද්ධ මාධ්‍ය හරහා සිදුකල සමහරක් උද්දච්ච ප්‍රකාශ ගැන ඔහුටම ලැජ්ජා සිතුණි. මේ ලෝකයේත්, මේ විශ්වයේත් තමන් නොදන්නා දේවල් තව කොපමණ ඇති දැයි අනන්ත වූ තරු වලින් පිරුණු රාත්‍රී අහස දෙස බලාගෙන ඔහු කල්පනා කරන්නට විය.

ගෙවුනු විනාඩි කිහිපය තුල ඔහු දැරූ මතයන් සම්පූර්ණයෙන්ම සුණු විසුනු වී ගොස් තිබුණි. එමෙන්ම ගෙවුනු විනාඩි කිහිපය තුල ආකල්පමය වශයෙන් ඔහු සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් මිනිසෙකු බවට පරිවර්තනය වී සිටියේය.

මීට වසර කිහිපයකට පෙර හේතුවාදීන්ගේ සංගමය විසින් පවත්වන ලද දේශනයක් අවසානයේදී එක්තරා ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් තමා වෙතට පැමිණ තමා සමග කළ කතා බහක් ඔහුට සිහි විය.

“මහත්තයල ඔය කරන වැඩේ ගොඩක් හොදයි. හැබැයි ඔය අභියෝගෙ දීපු විදිය නම් වැරදියි.”

“ඒ කිව්වෙ හාමුදුරුවනේ? මට තේරුණෙ නෑනෙ.”

“මහත්තයො, කාලයක් තිස්සෙ භාවනා කරල ධ්‍යාන ඵල ලබපු උත්තමයෙක් රුපියල් කෝටියක් දෙනව කියල කියපු පලියට මහත්තයලව හම්බවෙන්න එයි කියල හිතනව නම් ඒක වැරදියි. එයාල මේ ලෝකෙ බැදීම් වලින් නිදහස් වෙන්න හදන අය. ඒ වගේ අයට සල්ලි වලින් වැඩක් නෑ මහත්තයො. ඒ විදියට ධ්‍යාන තියෙන කවුරු හරි උත්තමයෙක් මහත්තයල ගැන අනුකම්පා කරල ආවොත් මිස ඔය විදියට නම් කවදාවත් එහෙම කෙනෙක් හොයාගන්න බැරි වෙයි.”

“එහෙනම් හාමුදුරුවනේ අපි මොන විදියටද එයාලව හොයාගන්නෙ?”

“ඔය වනගත ආරණ්‍යය වල අවුරුදු ගණන් භාවනා කරන ස්වාමීන් වහන්සේල ඉන්නව. මහත්තයල ගිහිල්ල උන්වහන්සේලව හම්බවෙලා කතා කරන්න. හැබැයි ඉතින් ගොඩක් වෙලාවට උන්වහන්සේල තමන්ගෙ අධිමානසික හැකියා ප්‍රදර්ශනය කරන්නෙ නෑ. හැබැයි වාසනාවක් තිබුණොත් මහත්තයලට ඒ වගේ දෙයක් දකින්න බැරි වෙන එකකුත් නෑ.”

තමන් එදා උන්වහන්සේ සමග තර්ක කළේ මෝඩයෙකු මෙන් යැයි ඔහුට දැන් සිතුණි. වෛද්‍ය විදුරට එම ස්වාමීන් වහන්සේගේ දෙපතුල් අල්ලා සමාව ගැනීමට තරම් නිහතමානී හැගීමක් ඇති විය. නමුත් දැන් එම සිද්ධිය සිදු වී වසර කිහිපයක්ම ගත වී තිබුණි. එසේම උන්වහන්සේගේ නමක් හෝ ගමක් ඔහු දැන නොසිටියේය.

තවදුරටත් මෙතැන සිටගෙන කල්පනා කිරීමෙන් තමා නිවසට යාම ප්‍රමාද වන බව ඔහුට මෙනෙහි විය. බිම වැටී තිබුණු තමාගේ ගමන් මල්ල අහුලාගත් ඔහු සෙමින් වාහනය වෙත පියනගන්නට විය. අතීතයේ සිටි අන්තගාමී වෛද්‍ය විදුර දැන් මියගොස් අවසන්ය. ඒ වෙනුවට වඩාත් විවෘත මනසකින් යුත් අලුත් වෛද්‍ය විදුර කෙනෙක් බිහි වී සිටියේය.

—–කෙටි කතාව නිමි. මෙහි දීර්ඝ කතාව වන ගුප්ත පරීක්ෂණ මෙතැනින් කියවන්න—–